δραπετεύω άρα υπάρχω

Σκοτεινιά, υγρασία και μυρωδιά από ξεραμένο χώμα,

κάπου έξω είναι ο κόσμος και το σκοινί κομμένο

Είναι φορές που ο αέρας μυρίζει θαύματα

να ‘ναι άραγε η άνοιξη?

Μπαίνει μέσα τετράγωνα το φως

μαζί με λίγη σκόνη που χρυσίζει

καθώς στροβιλίζεται

Άλλοτε ασημιά αχτίδα με χτυπάει στο μέτωπο

Μέρες και νύχτες

Σκοινί κομμένο ή ελευθερία

Πλευρίζει τους καιρούς και αρνιέται

Κάπου κάπου ουρλιαχτά

αλυχτήσματα και ποδοβολητά

Δε φοβάμαι

Είμαι ασφαλής στη φυλακή μου

Πέτρα, ξύλο, σίδερο

πλαισιώνουν το παγιωμένο, το οικείο

Μα η σκέψη δραπέτης

στην πιο μικρή χαραματιά

χρυσάφι γίνεται και αιωρείται.

Τερέζα Καράμπελα

Έκπτωτος

Εκεί που κατοικείς

Δεν έχει ανάσες

Δεν μπαίνει φως

Στις φωλιές των αετών

Παραληρείς μονάχος

Για τις άδοξες πτήσεις

Για τις άκαρπες αγάπες

Τις γεμάτες γάλα σε σκόνη

Τις αδειανές από καρδιακό παλμό.

Έκπτωτε βασιλιά, φυλάξου.

Ήρθαν πια οι εύδοξες ημέρες

Με τα πλούτη των φτωχών

Εβελίνα Κοκκίνη

 

Δύο

Έκλεισε το παράθυρο.

Σε επτά μήνες ξεθώριασε το τριανταφυλλάκι που της είχε κτυπήσει στο αριστερό της ώμο. Στους οκτώ μήνες σταμάτησε ν΄αναζητά την θέα από το παράθυρο της πρωινής του πλάτης.  Σε εννιά μήνες ξέχασε την γεύση του σάλιου του. Στο χρόνο είχε ξεχάσει τη μυρωδιά από το κορμί του . Στους δεκατέσσερις μήνες λευτερώθηκαν  οι αναστεναγμοί και πέταξαν πουλιά στον αέρα. Στους δεκαεφτά μήνες σταμάτησαν τα κλειδιά του να ταιριάζουν στην κλειδαριά. Στους δεκαοκτώ μήνες δεν θυμότανε την ηχώ από τα βήματα του. Στους δεκαεννιά μήνες έφυγε το αλάτι. Στους είκοσι μήνες λούστηκε   στο πρώτο συγνώμη. Στους εικοσιτρείς μήνες άφησε από τα μάτια της το βλέμμα του. Στα δύο χρόνια  πάνω τον κήδεψε.

Άνοιξε το παράθυρο. Κρατήθηκε από ένα σχοινί και άρχισε να βγαίνει επάνω.

Aννίτα Λουδάρου